Leczenie Depresji

Leczenie Depresji wciąż jest dla wielu osób sprawą wstydliwą, chociaż doświadczenie depresji jest niezwykle bolesnym doświadczeniem dla człowieka, to w wielu wypadkach pozostaje niezrozumiała dla innych. Traktowane często jako tymczasowe gorsze poczucie humoru czy wręcz kaprys osoby chorej.

Co to jest depresja?

Termin „depresja” to zespół doświadczeń, obejmujący zarówno nastrój jak i doświadczenia fizyczne, psychiczne oraz behawioralne, określające znacznie bardziej długotrwały, szkodliwy i poważny stan, który może zostać rozpoznany klinicznie jako zespół depresyjny. Cztery ogólne dziedziny, do których można zaliczyć cechy zespołu depresyjnego to: afekt, poznanie, zachowanie oraz funkcjonowanie fizyczne.

Nadużycia słowa „depresja”

Termin depresja w codziennym języku używany jest często, nie zawsze odzwierciedlając swoje znaczenie. Czasami używamy słowa „depresja” mówiąc o ledwie zauważalnym, często przejściowym obniżeniu nastroju. W tym znaczeniu słowa depresja używa się często do nazwania naturalnej reakcji na trudne wydarzenia. Czasem słowa tego używamy także w celu ubarwienia opisu zwykłych zdarzeń, np. „depresyjna pogoda”.

Czasami zdarza się, że młoda osoba przeżywa ciężkie chwile będąc przepełnionym smutkiem z powodu miłosnego rozczarowania. Zdarza się nam powiedzieć, że ma depresję, kiedy tak naprawdę jego stan jest naturalną reakcją na zawód miłosny i nie należy od razu mówić w tym kontekście o „depresji”.

Objawy depresji

Osoby cierpiące na depresję mogą doświadczać objawów o odmiennym charakterze i nasileniu. Liczba objawów także może być zróżnicowana u różnych osób.

Objawy depresji występują w czterech głównych obszarach: afektu, poznania, zachowania oraz funkcjonowania fizycznego.

• Objawy afektywne. Termin depresja odnosi się do przejawów nietypowych uczuć i nastrojów, stanowiących podstawowe cechy tego stanu. Przygnębienie, smutek, obniżony nastrój, poczucie pustki oraz bezradności są typowymi objawami depresji. W niektórych przypadkach najbardziej widocznym objawem jest drażliwość (szczególnie u dotkniętych depresją dzieci).

Oczywiście nie wszyscy ludzie odczuwają to samo. Niektórzy zamiast przygnębienia i bezradności mogą mó­wić o utracie zainteresowania tym, co ich dotychczas ciekawiło oraz o zaniku odczuwania przyjemności. Niektórzy ludzie w głębokiej depresji swą utratę zadowolenia porównują do widzenia świata w czerni, bieli i szarości, pozbawionego jakichkolwiek kolorów. Według wielu badań nad dotkniętymi depresją dorosłymi i nastolatkami, utrata zainteresowania sprawami, które dotąd były ważne, a także zanik odczuwania przyjemności są najpowszechniejszymi cechami zespołu depresyjnego.

• Objawy poznawcze. Często można spotkać się z opinią, że depresja jest w takim samym stopniu zaburzeniem myślenia oraz zaburzeniem nastroju. Ludzie cierpiący na depresję zazwyczaj myślą o sobie negatywnie. Swoje otoczenie uważają za smutne i nic nie warte. Przejawiają także ogromny krytycyzm wobec samych siebie. Uważają się za niekompetentnych i bezużytecznych. Dlatego właśnie niska samoocena powszechnie idzie w parze z depresją. U ludzi dotkniętych depresją częste są przekonania dotyczące niezdolności do osiągnięcia upragnionych celów, marzeń.

Oprócz negatywnego myślenia, depresję cechują często także zaburzenia przebiegu procesów umysłowych, takich jak koncentracja uwagi czy podejmowanie decyzji oraz funkcjonowanie pamięci. Osoby cierpiące na depresję mogą mieć trudności z dokonywaniem nawet prostego wyboru, a decydowanie o sprawach istotniejszych wydaje się kompletnie wykraczać poza ich możliwości.

• Objawy behawioralne. Osoby w depresji często wycofują się z aktywności społecznej i ograniczają swoje dotychczasowe zachowania. Chory cierpiący na ciężką depresję może nawet często przez długie okresy pozostawać w łóżku. Traci motywację i zainteresowanie światem, a dodatkowo, z czego niewiele osób zdaje sobie sprawę, osoby cierpiące na depresję często dostrzegają, że przebywanie z nimi może być dla innych nieprzyjemne. Przez co jeszcze znaczniej ograniczają społeczne interakcje i kontakt ze światem zewnętrznym. Często obserwuje się także zmiany w poruszaniu się, zwane zmianami psychoruchowymi. Osoby z tymi zmianami mogą poruszać się wolniej bądź też czuć ciągłe uczucie pobudzenia i niepokoju.
• Objawy somatyczne. U niektórych osób cierpiących na depresję zauważa się dodatkowo zmiany dotyczące apetytu, snu i energii. Chorzy często narzekają na zniechęcenie i apatię, czują się ociężali i mało ruchliwi. Brak zapału sprawia, że nie potrafią podjąć się jakichkolwiek zadań ani ich ukończyć. Także zmiany wzorca snu należą do cech charakterystycznych dla depresji. Problemu ze snem mogą przyjmować różne formy: trudności z zasypianiem, niedosytu snu lub też jego nadmiaru.

Rodzaje i powody depresji

• Depresja nawracająca. Do powtarzania się epizodów depresji w tym przypadku dochodzi cyklicznie. Taki rodzaj depresji może być spowodowany czynnikami biologicznymi, wtedy mówimy o tak zwanej depresji endogennej, lub poprzedzony stresującym wydarzeniem, w przypadku depresji egzogennej lub reaktywnej.
• Depresja poporodowa. Występuje najczęściej w okresie około trzech miesięcy po porodzie i może trwać do około sześciu miesięcy od porodu. Jej najczęstszymi objawami (obok bezsenność i ubytku masy ciała) są: przesadne zamartwianie się o stan zdrowia dziecka oraz osłabienie więzi z dzieckiem. W skrajnych przypadkach występują obsesyjne myśli dotyczące skrzywdzenia dziecka.

Depresja poporodowa jak mogłoby się zdawać nie występuje jedynie u kobiet. W przypadku mężczyzn może utrzymywać się do roku od urodzenia dziecka. Przyczyną tego rodzaju depresji są najczęściej czynniki środowiskowe i psychologiczne. W przypadku przebytego wcześniej epizodu depresyjnego, zwiększa się ryzyko wystąpienia depresji poporodowej. Nieleczona depresja poporodowa może przejść w depresję przewlekłą.

• Dystymia. Jest to tak zwana depresja przewlekła. Niektóre osoby nie mają widocznych okresowych objawów depresji tylko odczuwają symptomy łagodniejsze, lecz chroniczne. Ten rodzaj depresji zostanie rozpoznany jeśli objawy utrzymywać się będą przez przynajmniej 2 lata (w tym czasie jednak mogą pojawiać się okresy normalnego nastroju). Aby móc zakwalifikować chorobę do dystymii, należy mieć pewność, że wywołuje ona u osoby chorej cierpienie lub też zaburza jej funkcjonowanie w ważnych dla niej obszarach.

Aby móc w ogóle zdiagnozować depresję, muszą zaistnieć istotne zmiany w zachowaniu pacjenta, które utrzymują się przez co najmniej dwa tygodnie.

Ogólna niechęć do leczenia

Należy podkreślić, że wiele osób cierpiących na depresję czy dystymię nie szuka pomocy specjalistów. Badania wykazały, że spośród tych, którzy starają się takową pomoc znaleźć, tylko 50% zwraca się o nią do specjalistów z dziedziny zdrowia psychicznego. Inni odwiedzają lekarzy ogólnych lub próbują uzyskać pomoc od rodziny i przyjaciół.

Osoby chore na depresję rezygnują z poszukiwania pomocy, ponieważ są przekonane, że aby ją pokonać, muszą jedynie wykazać się silną wolą i poradzą sobie z nią sami. Jest to oczywiście błędne przekonanie. Do leczenia depresji niezbędna jest bowiem pomoc specjalisty.

Leczenie Depresji

Wczesne rozpoznanie depresji oraz specjalistyczna pomoc wpływają pozytywnie na poprawę stanu zdrowia i funkcjonowania pacjenta na wielu płaszczyznach jego życia.  W leczeniu depresji, w przypadkach gdy objawy depresji są nasilone u pacjenta, stosuje się między innymi wspomagająco leki przeciwdepresyjne. Pozytywnych efektów nie dostrzega się zazwyczaj w ciągu pierwszych dwóch tygodniach stosowania leków. Należy więc poinformować chorego, że jego stan zdrowia nie poprawi się natychmiast po zażyciu leków.

Psychologiczne sposoby leczenia depresji

Stosowane psychologiczne metody leczenia depresji to psychoterapia, którą można wyróżnić na kilka nurtów terapeutycznych.

• Psychoterapia poznawczo-behawioralna. Opiera się na założeniu, że kiedy ludzie są pesymistycznie nastawieni, myślą negatywnie i widzą świat w szarościach, czują się wówczas przygnębieni. Dlatego te rodzaj terapii ma rozpoznać i zmienić ich negatywne przekonania, nastawienia oraz błędną interpretację rzeczywistości.
• Psychoterapia psychodynamiczna. Opierająca się na dymanice przeżyć jaka zachodzi w relacji pomiędzy pacjentem a terapeutą. Podstawą tego nurtu jest psychoanaliza Freuda. Podejście psychodynamiczne  zakłada że człowiekiem sterują nieuświadomione wewnętrzne potrzeby człowieka, często ukryte w podświadomości oraz ukryte konflikty wewnętrzne. W bezpiecznych warunkach gabinetu psychologicznego, pacjent mający poczucie bezpieczeństwa i psychicznego komfortu jest w stanie przepracować wraz z Terapeutą trudnych momentów jego życia, bolesnych wspomnień, czy rozwiązaniu nieuświadomionych konfliktów wewnętrznych.
• Psychoterapia interpersonalna. Jest oparta na założeniu, że depresja może być zarówno przyczyną, jak i skutkiem trudności w relacjach osób chorych z osobami dla nich ważnymi. Dlatego ten rodzaj terapii stawia na złagodzenie objawów depresyjnych oraz poprawę funkcjonowania interpersonalnego osoby chorej na depresję za pomocą znalezienia rozwiązania problemów kontekstu interpersonalnego związanego z początkiem depresji.

Nie zwlekaj z pomocą !

Nieleczona depresja tylko się pogłębia, przechodząc do stanu depresji przewlekłej. Im szybciej skontaktujemy się z terapeutą tym lepiej.

Artykuł opracowany przez poradnię CO Tam? Terapeuci pracujący w gabinetach Psychoterapia Co tam to doświadczony zespół praktyków — specjalistów w swoich dziedzinach. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu i pełnym szacunku stosunku do klientów mogą pomagać skutecznie, w pełnej empatii i zrozumienia atmosferze. https://psychoterapiacotam.pl/leczenie-depresji-warszawa/